برگرفته از یکی سایت های داخلی
شنبه ۲۳ مارس ۲۰۱۳
اظهارات خنده آور اسماعیل خان
هرکسی چنین سخنانی بگوید، برایش می زیبد نه برای اسماعیل خان وفرماندهانی که ازسرمایۀ «کفار» به هیولاهای فساد اقتصادی بدل شده اند.
محمد اسماعیل وزیرانرژی وآب دردولت آقای کرزی، درمراسم یاد بود از میرویس صادق پسر ایشان مخالفت خود را با امضای پیمان امنیتی بین کابل وواشنگتن ابراز کرده واز جهاد و حرف های گذشته دهان خود را شیرین کرد. با درنظرداشت تنش جاری بین تیم حاکم وامریکا برسر این که چه کسی درآینده قدرت را در دست داشته باشد، بعید است آقای اسماعیل بدون هم آهنگی قبلی با رئیس جمهور و دیگرکسانی که خود را به راه اندازی مجدد جنگ های «تنظیمی» آماده می کنند، چنین سخنانی را برزبان بیاورد. این سخنان مقامات ایران را خیلی خرسند می سازد ودرعرصه داخلی، دعوت جنگ های فرقه ای و«تنظیمی» به افغانستان است.
اگردیگر شخصیت های مستقل، ضد امریکا، بزرگان خوش نام قومی روحانیون بلند پایه وریشه دار ازین احادیث برزبان بیاورند حق دارند. اما کسانی نظیر آقای اسماعیل خان که در یازده سال ( بیست ویکسال قبلی به کنار) از برکت استیلای اردوی چند ملیتی جهان، پول وحمایت سیاسی امریکا و خرج خون وپول بیست وهفت کشورعضو ناتو، به ثروت های افسانه ای دست یافته و درکرسی های باد آورده پیر شدند، گفتن این سخنان هیچ لطفی ندارد و فقط سبب پوزخند مردم و تاریخ می شود. به شمول اسماعیل خان، رهبران تنظیم ها، (غیراز حکمتیار دردورۀ پسا طالبان) واعضای دولت کنونی وجمله بستگان قدرت درافغانستان، همه دست نگر وشکر گذارامریکا هستند. جالب این است که هم معاش منظم از ایران به حساب شان ریخته می شود؛ هم به توان سرمایه گذاری بین المللی به قدرت تکیه زده اند وهم درتاراج دارایی های دولتی وشخصی درداخل کشور به مسابقه مشغول اند.
تا جایی که من به تبع اطلاعات دست اول مطلع هستم آقای اسماعیل همین اکنون از درک صدها میلیون دالر که مرحوم میرویس صادق مخفیانه به یکی ازبانک های دوبی انتقال داده بود، یکی ازثروت مند ترین مردان دردولت آقای کرزی است. البته تلاش های اسماعیل برای به دست آوردن پول میراثی از میرویس که حالا مقدارآن درین ده سال خیلی درگردش های بانکی ومعاملاتی مضاعف شده، تا حال بی نتیجه بوده؛ به دلیل آن که پسرکوچک میرویس صادق باید به سن قانونی برسد و فقط او می تواند ازین سرمایه برداشت کند. دل اسماعیل ازین مسأله داغ داغ است. اما خود ایشان از برکت آبله «کف دست» و«عرق جبین» همین اکنون صاحب صد ها میلیون دالرنقدینه و دارایی های غیرمنقول است واین همه از فیض حضور «کفار» است.
این آقایان نه خود را فریفته می توانند ونه مردم به حرف شان باور می کند. اگرطالب درقدرت می بود، اسماعیل خان به مدت ده ساعت هم حتی درولایت هرات پایش بند نمی شد. سوالی که اسماعیل ها از دادن پاسخ به آن عاجز اند این است که بعد از خروج قوای بین المللی، اگرچهارچوب های دفاع هوایی وزمینی ازافغانستان شکسته شود، چه کسانی، درکجا حکومت خواهند کرد؟ این که حکومت های سیار درجاده ها، شاهراه ها، گردنه ها وروستا های واقع در«علاقه های غیر» تشکیل می شود؛ دیگر کارمملکت تمام است.
این که کشور باردیگر کمرش بشکند؛ اسماعیل خان با ثروت خود درایران ودوبی قشنگ زنده گی خود را دنبال خواهد کرد. یا فرماندهانی که به نحوی تکرار اسماعیل خان هستند، سرمایه انتقال داده و خانواده های شان را به هند وایران ودوبی مستقر می کنند وخود شان راهی جزجنگ ندارند. هرحکومتی درآینده مستقر شود، این آقایان از کارشیوۀ سی وپنج ساله خویش باید پاسخ بدهند.
جمعه ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۲
